Ooit mocht ik tijdens mijn studies voor het vak psychologische vraagstukken een werkstuk schrijven over het verschil tussen waarneming en verbeelding. Met onze wereldbol als lijnen en graden van plaatsen waar zich mensen bevinden. En ook in deze, hier en nu, ervaar ik hoe het vergeten, samen met ouderdom, ons parten kan spelen. Ik weet niet meer waar ik dat diepgaand filosofisch stuk heb gelaten. En dat is zo zonde… Spijtig. Want naast de toch wel goede quotering van de docent herinner ik me nog welke beeldspraak ik gebruikte en vooral welke bitsige discussie ik in de klas uitlokte. Op het werk mocht mijn toenmalige collega het zwaar ontgelden. Ik kon niet begrijpen waarom men mij niet begreep. Waarom onze wereld steeds vanuit een welbepaald perspectief naar historische en actuele gebeurtenissen kijkt. Hoe het komt dat ik in een gemeenschappelijke of universele taal spreek, in een en dezelfde opleiding verkeer, van sociale empathische en ruimdenkende mensen, maar dat we elkaar nauwelijks of helemaal niet begrijpen. Jong en naïef? ….

We hadden vaak het gevoel alsof we op een of ander exotisch of buitengewoon strand lagen en iedereen vreemdeling en toerist tegelijk was. Als koeien starend naar een trein spraken onze gezichten boekdelen. Maar gelukkig, het resultaat of doel was heiliger dan het proces. Na enkele jaren heb ik de opleiding met vrucht beëindigd. En was ik wijzer geworden?! ….

‘Een cycloop in het land der blinden.’ Dat was de titel van mijn werkstuk. We zijn, allemaal, zonder enige uitzondering, onderhevig of ondergeschikt aan ons brein en zintuiglijk vermogen. Zie maar…

Wanneer je een nieuw voertuig hebt gekocht, zie je kort erna datzelfde voertuig overal rijden. Een zwangere vrouw alleen maar vrouwen met volle buiken ziet en het liefst enkel met hen wil optrekken. Of een kledingstuk. Of… Het omgekeerde is helaas ook waar. Dat wat we zelf niet kennen, ervaren of beleven, kunnen we enigszins begrijpen, als we willen, maar in geen geval voelen noch beschrijven. Laat staan wat het met iemand doet. Hoe verwoestend en traumatisch het kan zijn als het noodlot jouw werkelijkheid treft.

Sorry, ik schrijf weer in raadsels of teveel beeldspraak. Mijn excuses. En neen, ik zal nu niemand lastigvallen. Ben intussen wat ouder. Ik kan de zaken al iets beter relativeren. Maar ja, soms betrap ik mezelf erop dat ik ook hierin kan doorschieten. Dat ik relativeer over het relativeren. Tot er niets overblijft. Behalve dat ik verstrikt ben geraakt in een web van waarnemingen en verbeeldingen. Ja, inderdaad, ik word zot van mezelf. Van anderen. Van de wereld. Van lijnen en graden. Waarop cyclopen zien wat ze zien. …

Schilderij: “Odilon Redon (1840-1916) Le Cyclope”

#FreePalestine #humanrights #lovepeaceharmony #nomorewar