Ik beken! Zonder enige verlegenheid of misschien toch wel een klein beetje. Toen ik de methode aan het uitwerken was, dacht ik vaak: ‘Neen, dat kan je niet maken. Hier ga je over een bepaalde lijn.’

Niet meteen een rode maar wel een die zeer gevoelig ligt. Vooral bij het publiek dat gekend staat lange tenen te hebben, graag gelijk krijgt, altijd het laatste woord heeft én erg nostalgisch of met weemoed terugdenkt aan de goede oude dagen: dé leerkracht! 

De tijd toen hun meesterlijke stiel hoog stond aangeschreven en openstaande betrekkingen zelden of nooit voorkwamen. Lesgeven sterk in de lijn lag van de maatschappelijke achting ten aanzien van beroepen zoals artsen, notarissen, politici… Maar ja, weinig of niets aan te doen. Vergane glorie en verstreken tijd gaan soms hand in hand. En toch… 

Ik zou en zal mijn oor te luisteren leggen en proberen te achterhalen en vooral begrijpen wat vandaag de dag nu precies zo anders is. Want iedereen in onze maatschappij heeft wel een mening of een verwijt ten aanzien van ons onderwijs. Van ouders en hun kinderen naar beleidsmakers en politici tot televisie – en opiniemakers. Alleen blijft dé oplossing voor tal van vraagstukken nog achterwege. In sommige gevallen ontbreekt zelfs de stem van de leerkracht. Omdat er te dikwijls over hen wordt gesproken.

Het is genoeg geweest! Rapporten en onderzoeken doen vele schoolbellen rinkelen: het nijpende lerarentekort, de onvoldoende modernisering en digitalisering en diversiteit, de stijging van vroegtijdige schoolverlaters, de toegenomen kloof tussen kansarme en kansrijke leerlingen, de assertieve tot soms verbaal agressieve of juridische vorm van ouderbetrokkenheid en een overenthousiaste minister die ook graag het laatste woord neemt en altijd gelijk heeft … Theo, sta me toe te zeggen dat laatstgenoemde de enige echte spreekwoordelijke druppel is. Bon, nog een jaar te gaan. …

Ik erken! De inspiratie – en belevingsmomenten met twee lerarenteams van de Genkse middelbare scholen – het Sint-Jozefinstituut Bokrijk en Don Bosco Genk – hebben plaatsgevonden. Ons vertrekpunt was haast letterlijk te nemen: Voor alles waar we geen zicht of vat op krijgen, gebruiken we hetzelfde woord van onmacht of frust! Gevolgd door kind, klas, school, situatie, dag, verkeer, politiek of leerkracht.

Het is des mensen. En leerkrachten zijn dat tot nader order ook! Iets wat wij – die aan wal staan – meer dan eens vergeten. Zo kunnen we ook ons heel fel blindstaren op wat er ‘allemaal fout’ gaat in ons onderwijs. Waardoor het lijkt alsof al de rest, het grotere verhaal, het verdienstelijke, niet de aandacht krijgt die het zeker verdient. Straffer nog, het lijkt alsof het niet eens bestaat of gebeurt. En dat is de werkelijkheid zwaar onrecht aandoen. Maar neen hoor, leerkrachten laten zich niet gauw in een hoekje zetten, integendeel. 

Met fierheid en oprechtheid trokken ze het T-shirt aan. Alle K.UT.T.-gevoelens en gedachten kregen de vrije loop. Inspirerende of uitnodigende brieven van twee directies en een leerkracht (buiten Genk) fungeerden als toetssteen voor de persoonlijke ervaring, beleving en visie inzake ‘de leerkracht van de toekomst’. Uitkomst: zeer glasheldere analyses en onbetwistbare feiten over de tijd van vandaag en die van morgen. 

Naast alle andere samenwerkingen met leerkrachten in diverse scholen leer ik elke dag bij van hen. Laten we meer naar hen luisteren en achterhalen wat of beter gezegd wie hen drijft. Ja, precies, onze kinderen. En dat maakt het beroep als leerkracht nog altijd een met hoogachting. Petje af! 

Kwaliteiten, Uitdagingen, gekoppeld aan een tweeledig Toekomstbeeld. Uitdagend en hoopvol!

#StadGenk #JoCops #AnniekNagels #WimDries