Luister naar mijn lichaam. Ik trek een lijn en houd deze aan, zolang als nodig of mogelijk is. Want mijn ziel of bezieling vergde er de voorbije weken en maanden enorm veel van. Sinds het “Licht voor Gaza”, de talrijke educatieve werkwinkels in verschillende lokale basis- en secundaire scholen, de opstart van een nieuw theaterproject (Vrouwenkracht) en de eigen reeks schoolvoorstellingen (De Trommelaars en Ken je tafels); schrijf ik samen met heel wat personen en groepen aan verschillende ‘levensboeken’ tegelijk. Het is een niet met cijfers of statistieken vast te stellen wisselwerking tussen mensen. Jongeren en volwassenen die zeer bewust en in alle openheid met elkaar in gesprek en tot verbondenheid treden. Niet gegeforceerd of gedwongen, maar er heel moedig en krachtig voor kiezen bepaalde gebeurtenissen, gedachten en gevoelens in hun levensloop in woord en beeld te brengen. Wetende dat de plek en het moment waarop de uitwisseling of vertelling gebeurt eindig is. Overtuigd dat de impact hiervan verder nazindert of repercussies heeft op de eigen nabije en verre toekomst. Het eigen leven. Zonder enige garantie of zekerheid dat we elkaar ooit terugzien. …

Het is zoals aan de rode kantlijn van een nieuw blad. Datum voluit geschreven op de eerste regel, in lettertaal. Voor- en achternaam. Een brief, een gedicht of een verhaal, met een onuitputtelijke bron van onderwerpen en ideeën. Aarzelend, twijfelend en toch vastberaden met iets en ergens neer te strijken. Zoals bladeren die eindelijk los-laten en hierdoor ruimte maken voor het volgende.

1, 2, 3, 4…honderden en duizenden, durf ik te zeggen. Ik leer van ieder van hen en leef voor ieder voor hen. Omdat zij me ook zoveel geven, meer zelfs. Ik, de kleine jongen. Ik, de oudere man. Ik, de trotse papa. Ik in zovele variaties ik. Zij in zovele variaties zij. Niemand en niets is absoluut. Noch in tijd, noch in ruimte. Daarom…

Vraag me niet naar het einde. Zeg me nooit dat ik abnormaal of raar ben. Doe niet alsof ik uit ben op roem, status of geld. Kom nooit tussen hen en mezelf. Vergelijk me niet met de een of de ander of omgekeerd. Denk niet dat ik niet of niets voel, denk of ben.

’t Is herfstvakantie. Ik blaas het allemaal uit en ga in rust. Even en dan weer verder.

Want zoals Lotte van den Akker het zegt: ‘Wie schrijft die blijft.’