De voorbije 4 weken heb ik de eer en het genoegen gehad honderden ‘vissen’ te mogen ontmoeten. 

Vergelijk het met een tocht door de zeven oceanen en evenveel continenten. Maar dan wel in de omgekeerde stroming, opwaarts, richting de monding, ‘from the river’ tot de kleine beekjes; her en der in ons prachtige Limburg. Wat een geschiedenis, wat een rijkdom, wat een diversiteit; in kleine tot grote poolen; boordevol verhalen van over de hele wereld. …. 

Echter; het breekt mijn hart, neen, het verscheurt het, om de ongemakkelijke waarheid ook onder ogen te zien. Niet louter via statistiek en data maar in levende lijve horen, zien en begrijpen wat er werkelijk aan de hand is. 

Voor alle duidelijkheid; ik ben een ware vissenvriend en eenmaal ‘in het water’ tracht ik zo weinig mogelijk of helemaal geen kleuren te zien. Voor mij is iedere vis een vis en ik heb respect voor elk ‘soortelijk gewicht’. Tegelijkertijd weiger ik een naïeve vriend te zijn. Want dan pleeg ik geweld op de heldere realiteit. … 

Een voorbeeld, uit onze wateren gegrepen, dat me meer en meer opvalt en ook wel verontrust. Bepaalde vissen zwemmen in grote hoeveelheden buiten ‘de gevestigde school’. Dat merk ik aan de hand van de verschillende talen en rituelen die ze hanteren; zelfs kriskras door elkaar; waardoor je de graad van ‘verwatering’ kunt peilen. Moeder- en vadertalen afwisselend of in combinatie met Oriëntaalse en Arabische klanken. Op zich een interessant kleurenpalet maar schijn bedriegt. Deze vissen beoefenen de kunst van het camoufleren. Want ze beheersen noch de een noch de ander op uitstekende wijze. Neem hierbij ook nog de woelige tijden, eigen aan het leven, maar nog meer door ongedaan onrecht, klassensystemen en verregaande ongelijkheid; en de spreekwoordelijke zeeslagen zien louter ‘vijanden’. 

En, schubben of schudden; niet veel aan te doen, normalisering treedt op… De ‘nieuwe school’ vissen wordt zienderogen groter en groter. Maar dito de zeese spanningen, botsingen en geweldplegingen. 

Nieuwe wateren binnen reguliere of vertrouwde wateren. Gescheiden of zeg maar aparte scholen vissen waar waarden en normen opgaan in allerlei stromingen die ‘kieuwen’ voor eigen soort en ‘vinnen’ voor de zogenaamde ‘omvolking’. En dan zijn er ook nog die heilige bodems misbruiken uit territoriaal belang. ..

Het debat hierover woedt al meer dan 30 jaar en is er een van eb en vloed. Argumenten en overtuigingen, oorzaken en verbanden, beschuldigingen en verwijten… Maar het brengt totaal geen zoden aan de dijk. Wel veel te veel vissen op ‘t droge… Gefaald. Onbegrepen. Verstoten. Achtergesteld. Vergeten. Afgepeigerd. Verdwaald. …

En hier komt het ‘hengel-syndroom’ bovendrijven. 

Aan land hebben vele vissers hun vaste grond en werpen naar eigen ‘believen’ de ene lijn na de andere. Op het water onderscheiden ze zich ook nog eens door hun dobbers een specifieke kleur te geven. Met de grootte van hun haak en het soort aas dat ze gebruiken; wil de een de ander de loef afsteken.

Maar het is aan de waterspiegel te zien hoe ter land, ter zee en in de lucht eilanden ontstaan. …