Er zijn plaatsen op deze wereld waar een gedachte of een idee geen zonlicht mag zien. Plaatsen waar nog maar het geluid ervan voldoende motief biedt drastisch in te grijpen op iemands diepste betekenis van het vrije woord. Nog maar te zwijgen over de absurde en kafkaiaanse lijnen over de huid van onze aarde. In termen van historische of zeg maar raciale grenzen tussen personen en gemeenschappen; gebaseerd op kenmerken (“identiteiten”) die zogenaamd absoluut of intact (horen te) zijn in hun genetica en bestaan. Steeds met dezelfde bril en steeds gefixeerd op dezelfde onzekerheden en onwetendheden: angst, angst, angst.

Maar… Hier en daar, meer dan sommigen van ons (willen) geloven of zien, zijn er dicht bij ieder van ons, in eigen land, in eigen klas(se), in eigen taal, nieuwe krachtige geluiden te horen. Het zijn stemmen van generatiekinderen uit de ‘nieuwe tijd’ die zich niet laten muilkorven, die niet bij de pakken blijven zitten, die niet alle onrecht of ongelijkheid zwijgzaam ondergaan of normaliseren. Gesteund door lokale besturen (Genk, Houthalen-Helchteren, As, Zutendaal en Dilsen-Stokkem) en organisaties zoals Nei Tred vzw die er samen met CERA en ECRU een maatschappelijke missie van maken creatieve, verbindende en inspirerende initiatieven alle mogelijke kansen te bieden… 

Het zijn onder meer de jongeren van KBNX die zich genoodzaakt en geroepen voelen bepaalde plaatsen terug of meer zonlicht te brengen. Met in hun handen het boek van Goedele Ghijsen als vurig pleidooi: Geen mens en zeker geen kind een vluchtweg moet nemen!