Nieuws

de kip en het ei

Na een lange tijd vind ik meer en meer terug mijn draai. Zoals onze aardbol er niet mee ophoudt – in zoverre we dit voor waar mogen nemen – gaat ook het leven gewoon zijn gangetje. Of zoals Denzel het zegt: If you fall seven times get up eight times! En het is tijdens deze begeesterende speech dat hij het heeft over doorzetting en doelen…

Laat niemand je vertellen wat je wel of niet kunt bereiken. Waardoor je wezenlijke ik en daar waar je roeping is door anderen worden bepaald. We only live once so do your best! 

En toch, we kunnen niet zonder die ene bijzondere persoon. Iemand die aanvankelijk voor onbekende reden je levenspad kruist en enige tijd in verband staat met jou. Dichtbij of ver af. In ieder geval, het is een relatie waarvan we de betekenis of waarde pas later begrijpen.

Zoals gisteren op een bankje aan het prachtige domein van Bokrijk. Verkoeling zoekend aan koude zoetstokjes en keuvelend over hoe wij –  vrouwlief en ik – en vele generaties kinderen hier zijn groot geworden. Als bomen konden vertellen… 

En uit het niets – sinds 2001 geleden – loopt ze met haar schoondochters en kleinkind ons voorbij en nemen plaats. Weet je hoe ogen spreken die zich lang niet meer hebben gezien? Awel, dat gevoel en dat beeld. Perplex! Zeker vanaf het moment dat ze me aansprak: ‘Ha, Jamal!’ Klank, accent, intonatie, zó herkenbaar… ‘Claire!’

De Miss Tatcher van het pluimveebedrijf Pingo Poultry te Stevoort in Hasselt! De harde tante, madam chef van de personeelsdienst waar je best zo weinig mogelijk mee in contact kwam. En als het echt onvermijdelijk was, ging dan zeker geen discussie aan met haar of bedacht dan niet het zoveelste verzinsel. Je was eraan voor de moeite!  En wie me kent; tja…. Ik zat vaak bij Claire en directie; de heer Paulissen. Kletterende momenten. …

Totdat de dame en heer me de allesbepalende vraag stelden: ‘Wat doet iemand zoals jij in ons bedrijf?’ Al gauw interpreteerde ik dit gesprek als een zoveelste verwijt. Alsof ik een of andere plaag of ziekte was. Maar even later voelde ik voor het eerst een oprechte warme betrokkenheid. En ook wel een compliment… De ondernemingsraad en het Comité hadden mijn ‘drijfveren’ duidelijk blootgelegd.

In 1993 startte mijn carrière. Van Sledderlo naar Stevoort leek me op den duur een oneindige zalige trip. Van de cité naar het boerendorp en terug. Oftewel tussen het jeugdwelzijnswerk waar ik zag hoe men daar ‘gelijke kansen’ afdwong en het harde arbeiderswerk waar ik opkwam voor gelijke rechten en gelijkwaardigheid. En in 1997 inspireerden beide werelden me een sprong te wagen in het totaal onbekende… 

De steun die ik toen genoot, ooit te doen wat mijn roeping is; valt met geen woord te beschrijven! Al had ikzelf geen flauw idee laat staan voldoende vertrouwen in eigen kunnen. Tot 2001 heeft Claire, die lieve madam, me steeds geholpen met allerlei paperassen en goede raad. En eenmaal ik goed op gang was, basisdiploma secundair onderwijs en intercultureel werk op zak, motiveerden die bijzondere mensen uit de twee werelden me om verder te studeren in de richting sociaal-cultureel werk aan het Volwassenenonderwijs te Leuven. 

En het is in datzelfde jaar (2001) dat Wim Viaene en Staf Pelckmans, na een verkennend gesprek, me de unieke kans gaven een betaalde stage te genieten aan het cultuurcentrum De Warande te Turnhout! Ja, in de Kempen!! Leren en werken in een en dezelfde omgeving. Een voor mij nieuwe wereld…

Het moment waarop de lieve madam en de lieve heer een pakkende speech voorlazen over een jonge knaap die ze liever kwijt dan rijk waren. Gewoon omdat hij ergens anders meer op zijn plaats zou zijn dan onder de kippen. 

Claire Meuws, zoals ik je gisteren zei: ‘Ik kan je niet genoeg bedanken. Dus ik schrijf je.’

André: ‘Merci! rust in vrede.’