Nieuws

Collectief schandaal

Tijdens mijn opleiding sociaal-cultureel werk in het Volwassenenonderwijs aan de Vlaamse stad, met primeur een Marokkaans ‘gekleurde’ burgemeester, maakte ik voor het eerst kennis met het professioneel vakjargon. Een zeer specifieke woordenschat over het reilen en zeilen van uiteenlopende organisaties actief in deze alsmaar structureel ingewikkelde maar onontbeerlijke sector. Ik leerde hoe besluiten, decreten en wetten als kasseien een strikt onderscheid ‘banen’ tussen bevoegde regio’s, welke de ontvoogdingsstrijd is van iedere gemeenschap en hoe ze samen met de politiek hier garen uit spinnen. De term ‘verzuiling’ of ons-kent-ons past als een klompje. Maar toch, vergane glans en glorie is van alle tijd. …

Wie ons land een beetje kent weet dat onze migratiegeschiedenis, in verhouding tot onze sociale, culturele en politieke wereld, maar een zeer bescheiden laag is van de Belgische aardkorst. Dat weinige maatschappelijke velden gespaard blijven van ‘machines’ met een goed gedicteerde handleiding. Wat wel kan of mag en wat uit den boze is, staat zowaar dogmatisch geschreven. Nu, over boeken gesproken, notoire figuren in religieuze kringen waren en zijn tot nader order niet heiliger dan de paus. De vele schandalen waarmee we in de huidige eeuw ontwaken, werden in de oude patriarchale tijdsgeest oogluikend toegestaan. Terwijl onder het juk van Kerk & Staat de schoolstrijd volledig uit zijn voegen barstte. Ja, uiteraard had en heeft Het Nederlands onmiskenbaar een sociale culturele component binnen onze samenleving. Maar voor het leeuwendeel van onze gemeenschap brult en klauwt het Vlaams tegen alles wat territoriaal niet inheems ofschoon een bedreiging is. Tja, polarisatie kent nu eenmaal vele gedaantes. En gevolgen…

Zie hoe heden ten dage de gekerfde standbeelden van hun voetstuk vallen, hoe aan onze universiteiten vrouwonvriendelijke en xenofobe partituren anders willen ton(g)en, hoe het Belgisch Koloniaal en Koninklijk Geweten spartelt onder druk van een gitzwart verleden, hoe Corona de inertie en inefficiëntie van onze staatsstructuur in haar blootje legt…. Waarbij laatstgenoemde nog maar eens illustreert welke strijdkracht echt wel de touwtjes in handen heeft. 

Hoe macht en rijkdom de weg van de munt – “follow the money” (aanrader) – plaveien, eigen belang voorop, en het algemeen welbevinden het nakijken geeft. Met allerlei proteststemmen en -acties over het hele land, vanuit emancipatorische beweegredenen, tot gevolg. Geflankeerd door kleine rebellerende, anarchistische en extremistische entiteiten die de opwarming van ons klimaat aangrijpen, de implosie van de motivatie-barometer schandelijk misbruiken of Corona is de schuld van migranten. Waardoor de massa aan goed bedoelde intenties het avondjournaal niet overtuigt. … 

Ik houd van het sociaal-cultureel werk! Het idealisme. Het altruïsme. De ontvoogdingsstrijd maar dan die van de ‘sleutel’ tot succes door middel van goed kwaliteitsvol onderwijs, jeugd – en volwassenenwerk, kunst- en cultuurwerk… Arbeid maakt vrij en voorkomt armoede en alle andere schrijnende situaties die ermee gepaard gaan. Zeker voor wie de krijtlijnen van overleven naar het samenleven tot gewoon leven vaak verder van elkaar staan dan die tussen eender welke politieke ideologie. Welke lucratieve naam ze (uit)draagt of financieel wegkaapt, hoeveel vastgoed ze op zak moge hebben of aan welke kant van onze geschiedenis ze staat… De “verkozenen” dienen het algemeen belang van het volk te dienen; binnen en volgens de regels van het democratische spel. Net zoals elke sector die voor elke cent die ze ontvangt door een administratieve molen moet ter verantwoording en duiding van haar uitgave, hum, meerwaarde. Want ja, waarom bestaat ze?

Wie schoon wil zijn moet lijden. Wie een graf graaft voor een ander valt er zelf in. Wie zich verbrandt moet op de blaren zitten. … Met boter op het hoofd schuift de ene de zwarte piet door naar de andere. Van politici naar media en omgekeerd, van media naar CEO’s en multinationals en vice versa. En als je denkt dat het circus is afgelopen, verschijnen her en der allerlei Calimero’s ten tonele. Een orgie van machtspelletjes en middelen, voorbij alle schaamte en fatsoen… 

Laten we bijna letterlijk het kind niet met het badwater weggooien en met ons allen goed in de spiegel kijken. Want zoals bij iedere schokkende gebeurtenis of crisis zijn het altijd dezelfde die ervoor mogen opdraaien. Zie onze geschiedenis…